Bu akşam Hürriyet gazetesinin reklamına denk geldim.
Beden eğitimi soyunma odasında zayıf bir grup kız, şişman bir arkadaşlarıyla dalga geçiyor. Şişman genç kızın (hatta çocuk-genç) xl bir şortun arkasındaki üzgün yüzü gözüküyor.

Ardından "Hiç bir fark ayrımcılığa neden olamaz!" yazısı beliriyor.

Görenleriniz olmuştur.

Şişmanlığın bir irade problemi olduğu yanılgısı devam ettikçe bu davranış şekli kanımca devam edecektir.

Yerleştirilmesi gereken yargı, şişmanlığın vücudun kilo kontrol yetisini kaybettiği bir rahatsızlık olduğudur.

Elbette hormonal ya da bir çok değişik sebep yüzünden fazla kilolu olanlar da mevcuttur.

Bu tip davranışlara verilecek bir cevap arayışına girmeliyiz.

Sessiz kalmak ya da boğazımıza kadar geldiğinde hırçınlaşmak, ağlamak, kızmak çözüm olarak fayda etmemektedir.

Çözüm hakkındaki görüşlerinizi tartışmaya açmak istiyorum. Katılımınızı bekliyorum.

Hepinize çok teşekkürler...

Anlıyorum seni,
hepimiz bu yollardan geçtik, geçiyoruz.
Vücudun olanca gücüyle seni yemeye zorluyor. Tüm organizmaların birincil amacının yaşamını sürdürmek olduğunu ve bunun yolunun da besin almaktan geçtiğini düşünürsek çok da haksız sayılmaz.
Sosyal güdülerin yememeni istiyor senden enerjiye muhtaç olan bedenin ise yemeni.
Yapman gereken bu iki güdüyü barıştırmak. Sana güzel bir haberim var, zaten bu denge mekanizması sende mevcut.

Elbette hayatta kalmak için yemeye mecbursun ama aşırı beslenmenin vücuduna getirdiği zararlar da kaliteli yaşamana engel. Bu yüzden aslında vücudun kilo almanı zaten istemez.

Başlangıçta bir sebepten kilo alıyoruz. Mesele bu kiloları verirken ortaya çıkıyor.

Kendimizi açlığa mahkum ediyor ve buna iradeli davranmak diyoruz.

Soralım kendimize hayat kaynağımız olan nefes almaya ne kadar irade gösterebilir ve ne kadar nefessiz kalabiliriz?

İşte yemeyi olağanüstü bir şekilde azaltmanın da bundan bir farkı yok.

Nasıl kendimizi nefessiz kalmaya zorlasak ta vücudumuz bizi pes ettirip almamızı sağlıyorsa işte yine onun tarafından yemeye zorlanmamız da bunun aynısı sebeplere dayanıyor.

Ben tüm bu yazdıklarımı göz önüne alarak diyetsiz kalıcı zayıflamayı öneriyorum.

Yapman gereken açlık tokluk ve kilo denge mekanizmana güvenmek.

Yarın için sana bir alıştırma açlık duygunu bekle ama beynindekini değil midendekini.
Acıkınca ye ve yerken doyma noktanı anlamaya çalış. Doyunca da bırak. Kalsa bile tabağındakileri bitirme ya da gerekiyorsa ikinci tabağı al.

Bu mekanizma aslında senin düşünmene gerek duymadan otomatik olarak gerçekleşir.
Ancak biz bunu bozmuşuz ve düzeltmek için sabırla üzerinde çalışacağız.
Hepimize kolay gelsin

Sevgili Diyet Kardeşleri,

Forumlarımıza düşen ilk mesajın üzerinden bir yıl geçti. Bu bir yıl içinde aklımızdakilerin bir kısmını hayata geçirme fırsatı bulduk. Bazıları ise hala hayata gözlerini açacakları günü bekliyorlar.

Bugün 2. yılımız ve daha sonrakiler için daha da umut doluyum.

Bir sürü Diyet Kardeşimiz oldu, hepinizi seviyoruz...

Tüm Diyet Kardeşlerine saygılarımla.